Το “Leforez” ακολουθεί τον Pierre στο μέρος της ζωής του σχεδόν χωρίς διακοπές.

  Γαλλικής κατασκευής ποδήλατο αγοράστηκε από τον πατέρα του Pierre το 1972 όταν αυτός ήταν μόλις 17 χρονών. Από τότε ο Pier και το Leforez έγιναν αχώριστοι. Το ποδήλατο που ξεκίνησε το ταξίδι του από τη Γαλλία τη δεκαετία του ’70,  ακολούθησε τον κάτοχό του στο Μαρόκο και στην Ελλάδα όπου μέχρι σήμερα  βρίσκεται και διασχίζει τους δρόμους της πρωτεύουσας.

 

  Πέρα από την αντικατάσταση του μπροστινού του πιρουνιού (το αυθεντικό καταστράφηκε σε ατύχημα), το ποδήλατο παραμένει στην αρχική του μορφή και έτσι χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως μεταφορικό μέσο.

  Ο κύριος Cordier είχε την καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μας τις παρακάτω φωτογραφίες που αποτυπώνουν κάποιες από τις αναμνήσεις μία ζωής με το αγαπημένο του ποδήλατο:

*(Μαρόκο/ Λέσβος)

  

To βιογραφικό του ποδηλάτου του από τον ίδιο: 

"Ιστορία του ποδηλάτου μου:

Από ένα μικρό εργοστάσιο του Feurs, στην περιοχή του Forez - μάρκα (;) Leforez

Αγοράστηκε στις αρχές του 1972. Πρόκειται για ένα randonneur «πορευτή» (;) Μπορούμε να πούμε ότι είναι πρόγονος του mountain bike. Ο σκοπός του, πέρα από την καθημερινή χρήση, ήταν να κάνει ταξίδια με το απαιτούμενο φόρτωμα για διανυκτέρευση στο ύπαιθρο στην ανάγκη – και πιο συγκεκριμένα, να επιτρέπει ένα ταξίδι μέχρι τη Μεσόγειο.

Το οποίο κι έγινε το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Με το ποδήλατο πρώτα φορτωμένο στο 2CV τους, οι γονείς μου με πήγαν από τη Νορμανδία μέχρι το Mende, στην καρδιά του νότιου τμήματος της Κεντρικής Οροσειράς : εκεί, τα ποτάμια ρέουν σε φαράγγια με υψομετρική διαφορά των 500 μ. με το οροπέδιο του Larzac. (Εκεί κατάλαβα -ειδικά στην επιστροφή πια- πως υπάρχουν πιο κατάλληλοι τρόποι μετακίνησης σε τέτοιο περιβάλλον : η πεζοπορία επιτρέπει να κόβεις δρόμο και … αν δεν αντέχεις ή και αρρωσταίνεις, υπάρχει (τουλάχιστον υπήρχε τότε, πιο διαδομένο) και το ωτοστόπ! 

Γενικώς, η μόδα του ποδηλάτου θα αργούσε ακόμη να (ξανα)έρθει : Κατά την προηγούμενη εικοσαετία, οι Γάλλοι είχαν πλουτίσει / αυξήσει τους μισθούς τους αρκετά ώστε όλοι να προτιμούν τα μηχανοκίνητα μέσα μεταφοράς : οι νεαροί τα μηχανάκια και οι μεγαλύτεροι... δεν χρειάζεται να σας τα εξηγήσω, έτσι δεν είναι;

Στο δρόμο έβρισκες κάποιους να προπονηθούν με τα αγωνιστικά τους, στην πόλη οι (λίγοι) ηλικιωμένοι που επέμειναν να χρησιμοποιούν το ποδήλατο για καθημερινό μέσο είχαν σχέδον όλοι εξαφανιστεί. (Μιλάω για την περιοχή μου, στην κοιλάδα του Σηκουάνα - Τα πράγματα μπορεί να ήταν αλλιώς στην επίπεδη περιοχή του Βορρά, κοντά στο Βέλγιο.)

Έτσι, στην ηλικία των 17, έφυγα μόνος από τη , σκεφτόμενος ότι η τύχη μπορεί να μου ’φερνε κάποια συντροφιά. Ε λοιπόν, σ’ όλο το ταξίδι, δεν θυμάμαι παρά ένα (ξένο;) να διασταύρωσε το δρόμο μου - και κάπως πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση, δε βοηθούσε την κατάσταση...

Αφού γεύθηκα τα τοπία της Μεσογείου, ανέβηκα πάλι τα βουνά (και πάνω στο χάρτη) προς τη Brioude (στην άνω κοιλάδα του Allier), όπου οι γονείς μου μας παρέλαβαν, γιό και ποδήλατο, σώους και αβλαβείς...

Έτσι συνεχίστηκε η ιστορία, με καθημερινή χρήση και ταξιδάκια στα όρια της Νορμανδίας.

Μέχρι που πήγα να διδάσκω στο Μαρόκο, σε μια μικρή πόλη ανάμεσα Μεσαίο και Μεγάλο Άτλαντα. Το ποδήλατο μαζί μου, εννοείται, για την εξερεύνιση των περιχώρων. Υπάρχουν πάντα χωματόδρομοι που οδηγούν σε άγρια και συναρπαστικά τοπία. Βεβαίως, για τη διάσχιση των οροσειρών, η πεζοπορία είναι πραγματικά η βασίλισσα (παρά το παρατσουκλι που δίνεται στο ποδήλατο στην Γαλλία : la petite reine  η μικρή βασίλισσα).

Τέλος, από το 1981, καθιστά για μένα τρόπο μετακίνησης και ευξερεύνισης : της Αττικής, αλλά και κάποιων νησιών όπως του Αργοσαρωνικού, αλλά και της Μυτιλήνης, της Πάτμου... κατά προτίμηση σε ανοιξιάτικη περίοδο.

Τι άλλο να πούμε; Ποιες αλλάγες έχει υποστεί το όχημα; Θα έλεγα μόνο σε μια (δυσάρεστη) περίπτωση, αν εξαιρέσουμε τα τιμόνια που έσπαγα παλαιότερα περίπου κάθε δυο χρόνια : η πίεση που ασκείται στην ανηφόρα σε βίαιες πεταλιές (με τους καλουπιέδες) έχει ως αποτέλεσμα να σπάει το μίσο του τιμονιού - και να σου επιτρέπει να επιστρέφεις κρατώντας το φρένο με άνεση στο ένα χέρι...

Έχω πολλά χρόνια να το πάθω αυτό, είτε δεν κάνει την ίδια εκτεταμένη χρήση, είτε έχουν βελτιωθεί κι άλλο τα κράματα, είτε - μάλλον αυτό - αντιμετωπίζω τις κινήσεις με πιο ήπιο τρόπο!

Η μόνη ουσιαστική αλλαγή έγινε λοιπόν πριν λίγα χρόνια λόγω ατυχήματος, όταν κάποιος οδηγός αυτοκινήτου πέρασε στο στοπ, καθώς δεν με είχε δει, με αποτέλεσμα να με πετάξει αρκετά βίαια - με τεντωμένα τα χέρια - στο έδαφος. Οι ζημιές : Δεν μπορούσα να σηκώνω το αριστερό χέρι πάνω από τη μέση - για μήνες - και για το ποδήλατο μια στραβωμένη φορκέτα, για την οποία δεν βρήκα ανταλλακτικό του ίδιου τύπου, με αποτέλεσμα το μπροστινό προστατευτήτα με τη μικρή σχάρα του να μην εφαρμόζεται πια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Με την ευκαιρία της αναδρομής αυτής, ανακάλυψα πως έχω ελάχιστες φωτογραφίες με το / του ποδηλάτου μου. Ένας λόγος είναι ότι παλιά δεν ήταν  τόσο ευνόητο να έχει ο κάθε έφηβος καλό τρόπο να πάρει φωτογραφίες. Οι κάμερες ήταν πιο ακριβές ή/και πολύ λίγο αξιόπιστες και εύχρηστες από ό, τι σήμερα (έστω η χρήση του φιλμ : μπορούσε να μην πιαστεί καλά, κι εσύ να τραβάς δεκάδες φωτο χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Έπειτα, για να βγουν οι διαφάνειες, έπρεπε να σταλούν στο εργοστάσιο τους : Για Kodak, στη Γερμανιά, αν θυμάμαι καλά. Πόσες έχω χάσει έτσι από τις καλλίτερες που έβγαλα στο Μαρόκο; )

Ο άλλος λόγος προφανώς είναι πως το ποδήλατο είναι ένα μέσον για να βγάλεις φωτογραφίες : να πας να συναντήσεις ανθρώπους, τοπία, λεπτομέριες που κρύβονται στο δρόμο...  Πόσες φόρες έχετε βγάλει εσείς την φωτογραφική μηχανή σας σε φωτογραφία;    Ενδεχομένως άλλοι να μας έχουν βγάλει...

Ωστε αυτές που μπορώ να σας δείξω είναι : 1) μια παλιά βγαλμένη στο Μαρόκο (Βόρειους πρόποδες του Jbel Ayachi, στη διαδρομή Midelt-Tounfite - 1979; )

2) του Πάσχα 1994 στη Μυτιλήνη

Είναι κι άλλα ενδιαφέροντα που θα μπορούσα να πω εδώ, αλλά να μην υπερβάλλουμε...

Καλό δρόμο !

"

• Επόμενο